άρθρο της Ειρήνης Γκαμάνη, πτυχιούχου τμήματος ψυχολογίας ΑΠΘ

(politismika.gr)

“Η βιωτική τη παλαιστική ομοιοτέρα ήπερ τη ορχηστική κατά το προς τα εμπίπτοντα και ούπροεγνωσμένα έτοιμος και απτώς εστάναι”.- Μάρκος Αυρήλιος, 121-180 μ.Χ., Ρωμαίος Αυτοκράτωρ. (Η τέχνη της ζωής μοιάζει περισσότερο με πάλη παρά με χορό, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι έτοιμος και ακλόνητος σ’ αυτά που συμβαίνουν απροειδοποίητα.)

Η ζωή διαρκής αγώνας, αγώνας με τους άλλους, με τις συνθήκες, με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αγώνας χωρίς νικητές και νικημένους, μόνο με διαχωρισμό ακλόνητων και αλλοιωμένων. Η ζωή δεν είναι κάτι αόριστο, είναι η κάθε μέρα, το κάθε λεπτό που περνάει, η κάθε επιλογή που κάνεις ή ακόμα και οι επιλογές που δεν κάνεις.

Καθημερινά ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με νέες συνθήκες και γεγονότα, κάποιες φορές δύσκολα, δυσβάσταχτα, άλλες φορές απλοϊκά. Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι όλα είναι απροειδοποίητα. Σίγουρα θα σκεφτούν κάποιοι ότι υπάρχουν γεγονότα που προκαλούνται από δικές μας επιλογές και αποφάσεις, παραμένουν όμως απροειδοποίητα γιατί οι συνέπειες τους δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων πότε θα έρθουν, με ποιον τρόπο και τον βαθμό της έντασης των συνεπειών. Το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι την στάση μας απέναντι σε αυτά τα γεγονότα. Η ετοιμότητα που κρίνεται απαραίτητη αφορά την γνώση του εαυτού μας. Αν γνωρίζω τις δυνάμεις μου, ακόμα και τις αδυναμίες μου, αν γνωρίζω τις πεποιθήσεις μου και μένω πιστός σε αυτές τότε είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω την ζωή. Ή μάλλον όχι, τότε είμαι έτοιμος ΝΑ ΖΗΣΩ. Να χορέψω στην αρένα που παλεύω, γιατί θα ξέρω τα βήματα.

Αδιαμφισβήτητα η πάλη σου πρέπει να χαρακτηρίζεται από ηθική γιατί αλλιώς ξεφεύγει από την έννοια του χορού και φαντάζει ντοκιμαντέρ της άγριας φύσης (με θηρευτές και θηράματα). Η προσωπική εξέλιξη δεν επέρχεται εις βάρος κανενός και σε αυτή πρέπει να στοχεύεις. Για να γεμίζεις με εφόδια για την “μάχη” σου, πρέπει να ακούς περισσότερο από όσο μιλάς, να μην πιστεύεις όσα ακούς αδιάκριτα όμως, να τα επεξεργάζεσαι και να τα κρίνεις. Πρέπει να μάθεις να αγαπάς, όχι για να αγαπηθείς, και να δίνεις όχι απαραίτητα για να πάρεις. Να μην είσαι όμως αφελώς αισιόδοξος, ο κόσμος είναι σκληρός, να απαιτείς όσα σου αξίζουν και να μοχθείς για αυτά. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να θέτεις στόχους, μικρούς καθημερινούς για να φτάσεις στον σκοπό, τον σκοπό της ζωής σου…την ιδανικότερη εκδοχή της προσωπικής σου εξέλιξης και του εαυτού σου. Και αυτό να μην σου προκαλεί άγχος αλλά μόνο την ευχαρίστηση ότι κάθε μέρα παλεύεις για να ζήσεις αυτό που ονειρεύτηκες.

Οφείλεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου γιατί είναι το μόνο εφόδιο που δεν μπορεί να στο στερήσει κανείς…Οφείλεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου και αυτό είναι μία συνεχής διαδικασία…αέναη! Όταν όμως ξεκινήσεις αυτή την γνωριμία, κάνε την σε βάση ειλικρίνειας, κάνε την πραγματικά και κυρίως μην αθετήσεις όσα του πεις (στον εαυτό σου) σε αυτή την διαδικασία…Είναι ο αυστηρότερος κριτής, αλλά σ’ αγαπάει αρκεί να τον γνωρίσεις..!

(φωτογραφία από efes από το Pixabay)